07 aug Wat zijn de 4 stappen van Geweldloze Communicatie / Verbindende Communicatie?
Antwoord:
De 4 Stappen om Geweldloze Communicatie (= Verbindende Communicatie) te beoefenen, beschreven door Dr. Marshall Rosenberg, oprichter van Geweldloze Communicatie, zijn:
Stap 1. Waarneming
Observeer in elke situatie objectief zonder jezelf of de ander te evalueren, de schuld te geven of moralistisch te veroordelen. Gebruik je zintuigen (zien, horen, voelen, proeven, ruiken) om te observeren. Kortom, vertel wat er letterlijk gebeurt.
Bijvoorbeeld als een collega voor de tweede keer te laat op het werk komt kan je zeggen:
“Je bent deze week 15 minuten na de start van de vergadering binnengekomen.”
Constateer het feit en verder niets. Als je in plaats van een waarneming een interpretatie uit, dan kan het zo klinken:
“Je komt altijd te laat, omdat je zeker te lui bent om op te staan.” Deze zin omvat duidelijk een evaluatie.
De kunst is dat je niet kunt discussiëren over waarneembare feiten die echt zijn gebeurd. Je vermijdt dus discussie en kan het letterlijk niet eens of oneens zijn over de gemeenschappelijke observatie.
Stap 2. Geef aan hoe de observatie je doet voelen
Voelen is iets anders dan denken. In plaats van jezelf of de ander in gedachten te veroordelen, te bekritiseren of de schuld te geven, identificeer en uit je welk gevoel je bij de waarneming ervaart. Het doel is hier niet om anderen een slecht gevoel te geven, maar om te helpen begrijpen wat jij of de ander op een bepaald moment ervaart.
Terugkomend op het voorbeeld van een te late werknemer, als een persoon te laat is en je wilt zijn aandacht trekken, kun je aangeven wat je hebt waargenomen en hoe je je voelt door te zeggen:
“Je bent deze week 15 minuten na de start van de vergadering binnen gekomen en ik voel mij daar onrustig bij.”
Als je de waarneming verward met een interpretatie en het gevoel verward met een gedachte zou het zo kunnen klinken:
“Je komt altijd te laat, omdat je zeker te lui bent om op te staan. Ik heb het idee dat je onze vergadering helemaal niet serieus neemt.”
Stap 3. Koppel je waarneming en gevoel aan een behoefte
Verbind de waarneming en het gevoel met een behoefte die niet wordt vervuld. Wat er gebeurt en hoe we ons voelen, is het resultaat van behoeften waaraan wel of niet wordt voldaan, zoals voedsel, vertrouwen of begrip. De reden waarom mensen zich onaangenaam of ongelukkig voelen, is omdat er behoeften zijn die niet worden bevredigd.
Wanneer je je waarneming en gevoel verbindt met een behoefte, kun je die behoefte aangeven of bij een ander proberen te raden wat de deze persoon nodig heeft.
In het voorbeeld van de collega die te laat komt zou je kunnen zeggen:
“Je bent deze week 15 minuten na de start van de vergadering binnen gekomen en ik voel mij daar onrustig bij omdat ik zeker wil zijn dat we onze deadlines halen.”
Als je de waarneming verward met een interpretatie, het gevoel verward met een gedachte en jouw behoefte niet meeneemt in de zin en bijvoorbeeld enkel focussed op jouw uitkomst dan zou het zo kunnen klinken:
“Je komt altijd te laat omdat je zeker te lui bent om op te staan. Ik heb het idee dat je onze vergadering helemaal niet serieus neemt. Het is dus echt belangrijk dat jij vanaf nu op tijd komt.”
Om de ander te helpen om écht te begrijpen waar het voor jou over gaat is het raadzaam de behoefte mee te nemen in de zin.
Stap 4. Doe een verzoek
Nadat je je observatie, gevoel en behoefte hebt aangegeven, is het tijd om specifiek en duidelijk te vragen wat je van de ander nodig hebt of wilt. Zeg niet wat je niet wilt, maar vertel wat je wel wilt. Het helpt de ander exact te weten wat je van hem of haar vraagt. Wees dus specifiek en verwar het verzoek vooral niet met een eis.
In het voorbeeld van de collega die te laat komt kan het gebruik van een waarneming, gevoel, behoefte en verzoek als volgt klinken:
“Je bent deze week 15 minuten na de start van de vergadering binnen gekomen en ik voel mij daar onrustig bij, omdat ik zeker wil zijn dat we onze deadlines halen. Ben je bereidt om de komende vergaderingen op de afgesproken tijd aanwezig te zijn?”
Als je in deze boodschap een waarneming, gevoel, behoefte en verzoek, zou vervangen met respectievelijk een interpretatie, gedachte, jouw uitkomst (strategie) en een eis, dan zou het zo kunnen klinken:
“Je komt altijd te laat omdat je zeker te lui bent om op te staan. Ik heb het idee dat je onze vergadering helemaal niet serieus neemt. Het is dus echt belangrijk dat jij vanaf nu op tijd komt. Kan ik er van op aan dat je volgende keer gewoon net als iedereen op tijd bent of niet?”
In het voorbeeld is expres gekozen voor een zeer duidelijk contrast. In de werkelijkheid is dit natuurlijk anders.
Over Marshall Rosenberg, bedenker van Geweldloze Communicatie
Marshall Rosenberg ontwikkelde Geweldloze Communicatie (NVC) als reactie op zijn observaties van menselijk gedrag en de impact van taal op relaties. Rosenberg werd geraakt door de manier waarop mensen vaak hun toevlucht nemen tot geweld, zowel fysiek als verbaal, als ze in conflict zijn. Hij geloofde dat dit gedeeltelijk te danken was aan de manier waarop mensen communiceren, waarbij ze taal gebruiken die gericht is op schuld, oordeel en eisen, in plaats van op empathie en begrip.
Om dit aan te pakken, ontwikkelde Rosenberg de principes van Geweldloze Communicatie, waarbij men zich richt op de eigen gevoelens en behoeften, en de gevoelens en behoeften van anderen herkent, om zo empathie en begrip in de communicatie te bevorderen. Het proces bestaat, zoals hierboven vermeld, uit vier stappen: de situatie observeren, de eigen gevoelens en behoeften uiten, een verzoek indienen en luisteren naar de reactie van de ander.
Rosenberg besteedde vele jaren aan het testen en verfijnen van deze principes door zijn werk als psycholoog en bemiddelaar, en door zijn interacties met individuen en groepen. Geweldloze communicatie is sindsdien een algemeen erkende benadering van communicatie en conflictoplossing geworden en wordt nog steeds in veel verschillende omgevingen over de hele wereld onderwezen en gebruikt.